“Malawi,

Bedankt voor de geweldige ervaring je mij rijker hebt gemaakt. Wat heb ik ervan genoten! Het liefst was ik nog een tijdje langer gebleven want goh, wat vlogen die twee weken snel voorbij, veel te snel. Ik zal je nooit meer vergeten en ik kom je heel graag nog keertje opzoeken!”

Ha kaaskoppen, daar ben ik weer! Sinds een paar dagen weer op Nederlandse bodem en nu al mis ik de Afrikaanse zon, de sprookjesachtige bergen, de sterrenhemel vol vallende sterren, het lopen op blote voeten over de warme oranjebruine zandweggetjes… Zelfs de Afrikaanse wc, oftewel ‘het gat’ mis ik, wie had dat gedacht?! Maar nog het allermeeste mis ik de mensen. En dan bedoel ik niet alleen de Malawinezen zelf, maar ook onze groep en onze begeleiders. Ik had me werkelijk geen beter reisgezelschap kunnen wensen. Wat hebben we lol gehad en wat waren we een hechte groep! Beter gezegd: wat zijn we een hechte groep. Zo makkelijk komen jullie niet van me af, jongens ;-) !

In twee weken tijd heb ik zóóóveel meegemaakt, dat is niet te beschrijven! Ik ging op reis met een speciaal daarvoor gekocht dagboekje en ik was vastberaden om hem helemaal vol te gaan schrijven. Maar eenmaal in Malawi, kreeg ik geen woord op papier. Wat je op één dag wel niet ziet en doet is niet normaal en als je dan ’s avonds na zit te genieten van de overweldigende dag die je weer hebt mogen beleven, droom je de tijd al voorbij voordat je pen überhaupt het papier raakt. Althans, dat was bij mij zo, haha. Na een paar dagen heb ik het schrijven dan ook opgegeven en ben ik gewoon 100% gaan genieten van het moment onder het motto: schrijven kan altijd nog. Zo kort als de verhalen in mijn dagboekje, zo lang en mooi zijn de verhalen en de beelden die elke dag nog door mijn hoofd gaan. Ik zou wel een boek kunnen schrijven, Harry Potterformaat is zeker niet te veel gevraagd!

Mijn hoofd kunnen jullie natuurlijk niet van binnen zien maar ik wil wel heel graag mijn fantastische ervaringen en verhalen met jullie delen! Alles vertellen is onmogelijk, maar ik zal proberen alles zo uitgebreid mogelijk op papier te zetten.

Dag 1&2

’s Middags verzamelden we op Brussels Airport. Iedereen was uitgelaten en ik kon niet wachten om in het vliegtuig te stappen op weg naar Malawi. We namen afscheid van onze ouders en toen kon de reis pas echt beginnen. Door de douane waren we zo heen. Nou ja… op één mesje na dan, hè Nine ;-) haha. Maar goed, waar was ik. O ja, we waren dus allemaal door de douane heen en een paar uurtjes later zaten we al in het vliegtuig, zo’n grote en luxe als ik nog nooit had gezien. Het ‘vliegtuigvoer’ was verrassend goed te eten en toen ik na een aantal drankjes toch echt naar de wc moest, kreeg ik een halve hartverzakking bij het doorspoelen. Dat maakte echt ontzettend veel geluid! Het was net alsof er een luikje in het vliegtuig open ging en mijn smakelijke productietje met 200 km/u zo het luchtruim in werd geblazen. De tweede keer ging het hetzelfde… De oplossing was uiteindelijk: vermijd in alle gevallen de wc!!! Oftewel, de rest van de reis ben ik braaf op m’n stoeltje blijven zitten, haha. Na twee keer opstijgen, twee keer dalen, een keer overstappen, opnieuw twee keer opstijgen en weer twee keer dalen waren we dan eindelijk op onze eindbestemming aangekomen: Malawi! Vermoeid, maar klaarwakker, stapte ik met de anderen het vliegtuig uit. Voor het eerst snoof ik de Afrikaanse lucht, die een stuk warmer aanvoelde dan ik had verwacht, diep in me op en keek ik eens goed om me heen. Ken je die momenten dat je zo blij bent of onder de indruk van iets dat je er de rillingen van krijgt en dat het kippenvel op je lijf staat? Nou, zo ging het dus ongeveer bij mij. We liepen van het vliegtuig naar de Airport, die werkelijk niet groter was dan onze school. Bij de eerste stap die je binnen zette, werd je paspoort gecontroleerd, een enkel stapje verder konden we onze bagage van de enige band die het vliegveld rijk was afhalen, weer een stap verder konden we ons geld omwisselen naar Kwacha’s en enkel één stapje verder of we stonden alweer buiten. In het minibusje op weg naar Pakachere, het backpackersoord dat soort van onze thuisbasis zou gaan vormen voor de komende twee weken, deden we de eerste echte indrukken op van Malawi. Overal zag je mensen lopen op straat. Sommige met kleine kinderen op de rug, andere met emmers op hun hoofd en weer anderen met een fiets in de hand en lange stengels suikerriet over hun schouder. Overal naast de weg zag je kraampjes waar vooral etenswaren en soms ook kleding en schoenen werden verkocht. Overal aan de rand van de hobbelige wegen werd plastic verbrand wat echt verschrikkelijk stinkt en heel slecht voor je is als je het inademt. Tjonge jonge, wat heb ik respect gekregen voor onze Nederlandse vuilnismannen die alle troep die wij maken netjes meenemen en zorgen dat we er geen last meer van hebben. Na ongeveer een uurtje rijden kwamen we aan bij Pakachere, oftewel Paka, en daar hebben we lekker gegeten. Daarna zijn we stuk voor stuk meteen ons bedje ingedoken. De vorige Worldmappinggroep was zo lief geweest om hun tentjes te laten staan voor ons en daar was ik heel blij mee! Het laatste waar je na ongeveer 16 uur in totaal reizen zin in hebt is het opbouwen van een tentje in het donker. Na een nachtje heerlijk slapen brak onze allereerste ochtend in Malawi aan.

Dag 3

Maandag stond vooral in het teken van kennismaken. ’S Ochtends kregen we een lesje Chichewa, de taal die in Malawi wordt gesproken. Ik heb alles opgeschreven en een paar simpele zinnetjes uit mijn hoofd geleerd: muli bwanji (hallo, hoe gaat het?), ndili bwino kaja inu? (met mij gaat het goed! En met jou?), ndili bwino zikomo (met mij gaat het ook goed, dankjewel!). Ook nkuku (kip) is een woord dat ik goed onthouden heb. ’S Middags hebben we een Zomba City Game gedaan waarbij we allerlei plekken in de stad op moesten zoeken aan de hand van foto’s. Een stad in Malawi is echt zo anders dan een stad hier, dat valt niet te vergelijken. Na de Zomba City Game hebben we in een restaurantje in de stad wat gegeten en daarna zijn we een chitenje gaan kopen op de markt. Voor degenen die het niet weten: een chitenje is zo’n groot doek dat je om kunt wikkelen tot rok. De markt vond ik echt heel gaaf. Hij bestond uit allemaal kleine gangetjes waar je vaak alleen achter elkaar door heen kon lopen. De meeste kraampjes waren bedekt met golfplaten en je kon er alles kopen van kleding en schoenen tot groenten en kruiden. Dat kwam erg goed uit want we hadden een boodschappenlijstje meegekregen met in Chichewa er opgeschreven wat we allemaal in moesten kopen voor het avondeten. Bovenaan stond de nkuku, een levende nog wel. Nadat we alles verzameld hadden, gingen we met de ingrediënten, dus inclusief ons kippetje dat ondertussen Katrien heette, terug naar Pakachere. Daar hebben we zelf geholpen met het koken. Als eerst kwamen de kippetjes aan hun noodlottige einde. Sommigen van de groep hebben zelfs geholpen bij het doorsnijden van de nekjes, ik hield het liever op kijken door m’n vingers heen… Toen alles klaar was, konden we aan tafel. De kip smaakte verrassend lekker maar het was toch wel wat jammer dat we na het eten pas beseften dat er nog zo veel kip over was dat er eentje had kunnen blijven leven, hahaha. Na het eten hebben we bawo geleerd. Dat is een Afrikaans spelletje en ik vond het eigenlijk best leuk. Na een gezellig toernooitje ben ik weer lekker in mijn warme Afrikaanse bedje gedoken.

Dag 4

Na om ongeveer 5:00 uur ’s ochtends gewekt te worden door het ‘prachtige’ gezang vanaf de moskee was mijn dag helemaal ready for take off. Na het ontbijt hebben we onze tentjes opgeruimd en ingepakt en zijn we vertrokken naar Yodep, het eerste project. Yodep staat voor Youth for Development and Productivity. Toen we naar Yodep reden, kwamen we door echte arme steegjes heengereden die typerend zijn voor Afrika. Ik vond het heel mooi en apart om te zien hoe de mensen er leefden. Bij Yodep werden we door iedereen welkom geheten, kregen we wat korte uitleg over het project en hebben we opnieuw onze tentjes opgezet. En toen was het alweer middag. De helft van de groep ging meteen aan de slag bij Yodep en ik ging met de andere helft mee naar Bwalo, een project dat straatjongeren opvangt. Twee van ons mochten mee de community in om een jongen die door zijn familie was bestempeld als heks en daardoor in z’n jeugd erg slecht was behandeld terug te brengen naar zijn oom nadat hij een tijdje bij Bwalo had gewoond. Het verhaal ging namelijk dat toen de moeder van de jongen was overleden, de vader van de jongen hem de keel dicht had geknepen totdat hij had bekend dat het zijn schuld was en dat hij dus een heks was. Ik en de anderen hebben bij Bwalo zelf geholpen bij het wassen van kleding en bij het maken van een bawo-bord. Als het bawo-bord klaar was, zou het verkocht kunnen worden en zo zou het uiteindelijk dus zorgen voor extra inkomsten. Nou zal ik je zeggen, mijn houtsnijkunsten zijn niet bepaald bewonderenswaardig, dus laten we maar hopen dat ze blij waren met mijn hulp, haha. Bij Bwalo hebben we ook gevoetbald met de kinderen. Ze hadden zelf een balletje gemaakt van aan elkaar gesmolten plastic, hoe slim! En je kon er ook best goed mee voetballen. Na een gezellig potje voetbal was het weer tijd om terug te gaan naar Yodep. Daar zagen we de andere helft van de groep weer. Toen we ’s avonds gingen eten was het al donker, want het was er ’s avonds om 6 uur al donker, en daarom aten we bij kaarslicht. Na het eten zijn we buiten in een kring op de grond gaan zitten rondom een paar kaarsen en terwijl Nine ons begeleidde op haar gitaar en Menne op zijn trommeltjes, hebben we liedjes gezongen. Dat gaf echt zo’n kampsfeertje. Na nog een paar potjes Weerwolven ben ik weer op tijd m’n nestje ingekropen.

Dag 5

Ook deze dag waren we weer vroeg uit de veren en na het ontbijt werden we in groepjes verdeeld over verschillende projecten. Ik mocht mee naar een huisje van een oude meneer om daar een nieuw dak op de leggen. Tijdens de overstromingen dit jaar was het oude dak waarschijnlijk helemaal kapot gegaan. Het frame van het dak was de dag ervoor al gelegd door anderen uit de groep en onze taak was nu om het dak te bedekken met riet. Als het riet op de goede plek lag, scheurde je een sliertje rubber (die echt superstevig waren) van een deel van een autoband af en bond je daarmee het riet en het frame van bamboe aan elkaar vast. Terwijl we hiermee bezig waren zaten we met z’n zessen op het dak: twee afrikanen, vier van ons. Ditzelfde dak was misschien 3 bij 4 meter maar zeker niet groter. Het verbaasde me dan ook echt dat het dak ons kon dragen en ik heb stiekem wel een paar keer gedacht: als we er maar niet doorheen zakken, haha. Toen er een mooi laagje riet op het dak was aangebracht hebben we er plastic overheen gelegd zodat het niet binnen zou kunnen regenen. Nou klinkt dat erg slim en dat was het misschien ook wel, was het niet zo dat er al meerdere scheurtjes in het plastic zaten voordat het goed en wel over het dak heen lag. Maar hé, het idee was goed, haha. Na nog een laag riet te hebben gelegd, dit keer bovenop het plastic, waren we klaar en had de oude meneer weer een dak boven zijn hoofd. Wij zijn toen weer teruggelopen naar Yodep en daar hebben we geluncht. ’S Middags zijn we naar het voetbalveld gelopen met een deel van de groep om daar een wedstrijd tussen twee lokale clubjes te kijken. En zoals de woordenschat van de meeste afrikanen het woord ‘tijd’ niet bevat, was dat ook dit keer zo. Na anderhalf uur wachten, waren dan eindelijk beide teams aanwezig en kon de wedstrijd beginnen. De teams waren echt goed! Ik hoorde dat ze bijna elke ochtend om een uur of 5 al begonnen met trainen. De helft van de jongens speelde op blote voeten, de andere helft raar genoeg juist in echt goede voetbalschoenen. En wanneer iemand met voetbalschoenen op de voeten ging staan van iemand met blote voeten, leek die het vaak nog niet eens te merken en speelde hij gewoon door. Toen het donker aan het worden was, zijn we teruggegaan naar Yodep. De wedstrijd was toen nog niet afgelopen. Bij Yodep was de groep weer compleet: een deel had meegeholpen bij Kidscorner dichtbij het voetbalveld en de rest was juist die dag bij Bwalo geweest, waar ik de dag ervoor dus al was geweest. Opnieuw hebben we bij kaarslicht gegeten. Daarna hebben we presentaties voorbereid, die we een dag later zouden gaan geven op een middelbare school. Toen onze ‘prachtige’ posters af waren, hebben we het ’s avonds weer gezellig gemaakt. Wat trouwens een hele ervaring was, en ik het nog niet echt over heb gehad, waren de wc’s. De wc bij Yodep was een hokje met een gat in de grond. Het was dus de bedoeling dat alles IN dat gat viel en dus NIET ernaast. Nou phoeh, geloof me, dat viel niet mee! En daarbij komt, dat er geen douches waren bij Yodep. Dus wat doe je dan: dan was je jezelf met een teiltje. En WAAR doe je dat dan? Nou, je raadt het al, haha…

Dag 6

En toen was onze laatste dag bij Yodep alweer aangebroken. ’s Ochtends gingen we in vier groepen nog projecten bezoeken en we mochten zelf kiezen wat we graag zouden willen doen. Ik koos voor het bouwen van een huis. Samen met een paar anderen ging ik op pad. Na ongeveer een kwartiertje lopen waren we al bij het huisje. Een muur was helemaal kapot gegaan, waarschijnlijk ook door de overstromingen en aan ons was dus de taak om een nieuwe te bouwen. Een stuk van de muur had een deel van de groep de dag ervoor al gedaan, maar niet alles. Dat kwam omdat het ‘cement’ tussen de muur eigenlijk gewoon modder was die eerst goed moest drogen voordat er nog meer lagen stenen op elkaar mochten worden gelegd en alles weer in zou storten. Wetende dat er dus gewoon modder tussen de stenen van de huizen zit, is het ook niet zo raar dat zoveel huizen schade hebben opgelopen door de overstromingen: bij veel huizen is de modder in combinatie met water gewoon weer helemaal vloeibaar geworden en zo tussen de muur uitgelopen. Toen we de muur weer een aantal lagen hoger hadden gebouwd, mochten ook wij niet meer verder werken. Een dag later zouden andere vrijwilligers waarschijnlijk teruggaan om het huis af te maken. Toen we weer terugwaren bij Yodep hebben we onze tenten opnieuw ingepakt en zijn we vertrokken naar Malindi Secondary School. Een aantal leerlingen van deze middelbare school waren speciaal voor onze komst in hun vakantie naar school toe gekomen. Nadat we met z’n allen samen hadden geluncht in een grote zaal kregen we een rondleiding over het schoolterrein. De school was best wel groot en bestond uit meerdere gebouwen met klaslokalen die qua grootte goed te vergelijken waren met klaslokalen in Nederland. Ook het gemiddeld aantal leerlingen per klas was ongeveer hetzelfde, namelijk 30. De vakken die er gegeven werden, waren redelijk vergelijkbaar met hier in Nederland: Engels, wiskunde, scheikunde en ga zo maar door. Ook volgden de leerlingen vakken die meer praktijkgericht waren zoals landbouwkunde. Al het onderwijs op de Secondary school werd gegeven in Engels en dus spraken de leerlingen dat ook goed. Na de rondleiding gingen we terug naar de grote zaal waar we ook gegeten hadden en daar gaven de Malawiaanse leerlingen en wij afwisselend presentaties. Wij over dingen in Nederland, zij over dingen in Malawi. Veel leerlingen hadden zich helemaal voorbereid en konden zo een verhaal van 5 minuten uit hun hoofd vertellen. Wij daarentegen, de dag ervoor begonnen aan onze presentaties, moesten het vooral van onze ‘prachtige’ posters hebben, haha. We hebben verteld over het Nederlandse schoolsysteem, religie, cultuur en ga zo maar door. Na de presentaties hadden de Malawianen ook nog een spel voor ons bedacht wat we met z’n allen speelden. En toen het spel was afgelopen ging de muziek aan en begon iedereen te dansen. Toen iedereen z’n moves had laten zien (in het bijzonder Roel had er erg leuke, haha) was het weer tijd voor ons om terug te gaan naar Paka, ons tijdelijke thuis. Het was ook echt een thuis voor ons. Ik herinner me nog dat iemand die middag bij Malindi vroeg hoelaat we weer naar huis gingen en met ‘naar huis’ dus Pakachere bedoelde, haha. Eenmaal thuis dus, hebben we gegeten en na een gezellige avond was de dag alweer voorbij.

Dag 7

Deze vrijdag ben ik vroeg opgestaan om samen met een paar anderen de boel bij Paka te versieren voor Veerle, die jarig was. Speciaal voor haar verjaardag had de kok een chocoladecake gebakken en helemaal versierd en de cake was dan ook ons ontbijt, mmm… Toen iedereen z’n spullen weer had ingepakt, dit keer konden we wel de tentjes laten staan omdat we de aankomende avonden in een lodge zouden slapen, vertrokken we naar Sint Lukes Hospital. Met onze twee minibusjes reden we de binnenplaats van het ziekenhuis op. We werden ontvangen door een Nederlandse tropenarts en twee Nederlandse studentes die ons eerst een presentatie gaven over hoe alles een beetje in zijn werk ging in het ziekenhuis en daarna kregen we een rondleiding. Een ziekenhuis in Malawi ziet er echt heel anders uit dan hier in Nederland! Bij ons heb je een ziekenHUIS terwijl je in Malawi beter kunt spreken van een ziekendorpje. Het terrein had namelijk verschillende gebouwtjes voor mannen, vrouwen en kinderen. Ook bijvoorbeeld zwangere vrouwen en mensen met bepaalde ziektes zaten in een apart gebouwtje. Verder zaten bijna alle patiënten gewoon buiten, ze hoefden dus niet in hun bed te blijven liggen. Ik vond het erg apart en bijzonder om dit alles zo te zien. Sint Lukes is voor mij ook echt een doel dat ik erg graag zou willen steunen. Zo waren er vaak niet genoeg of niet de juiste medicijnen en daardoor konden patiënten niet altijd even goed behandeld worden. Je kunt je toch niet voorstellen dat je ziek bent hier in Nederland en dat er gewoon geen middelen aanwezig zijn om je beter te maken, terwijl je weet dat ze bestaan: er is gewoon geen geld voor. Ook is er in het ziekenhuis altijd een tekort aan bloed om aan patiënten te geven als ze dat nodig hebben. Mariët en Roel hebben daarom allebei bloed laten afnemen. Het Sint Lukes ziekenhuis heeft echt indruk op me gemaakt! Na het bloedprikken zijn we weer vertrokken, op naar Liwonde National Park. Daar aangekomen, hebben we onze spullen geïnstalleerd en zijn we meteen weer vertrokken voor wat ontspanning: we gingen zwemmen. Met de boot gingen we het water over tussen de nijlpaarden en krokodillen door en zo kwamen we bij het zwembad. Ik heb zelfs heel even mogen sturen, haha. Het was super gezellig! Op een gegeven moment gingen we overgooien met een balletje en lummelen. Toen er steeds meer van de groep gingen liggen zonnebaden bleef ik uiteindelijk over met één Afrikaanse vrouw die met ons mee was gaan doen. Toen de bal in het diepe deel van het zwembad terecht kwam waar je niet kon staan, ging de vrouw er meteen achteraan. Pas toen ze in het diepe kwam en ineens begon te spartelen kreeg ik door dat er iets mis was: ze kon helemaal niet zwemmen… Ja, en nou komt dus mijn ‘heldenverhaal’: ik ben snel naar haar toe gezwommen en heb haar weer naar het ondiepe gebracht. Ze leek aardig geschrokken te zijn dus toen ze ineens zei dat ze gewoon weer verder wilde spelen was ik best wel verbaasd. In Malawi is het trouwens helemaal niet zo raar als je niet kunt zwemmen. Vaak kunnen alleen enkele mensen die erg dichtbij Lake Malawi wonen zwemmen. Na het zwemmen gingen we terug naar de Lodge. Toen we met een aantal man bij het mooiste viewpoint waren gaan zitten, dat boven de bomen uit was gebouwd, kregen we ineens te horen dat er een olifant in het kamp was en dat we niet meer naar beneden mochten. Ongeveer een uur later was de olifant, hoewel ik hem helemaal niet gezien heb, weer weg en konden we gaan eten. Bij de lodge was ook een bar en daar hebben we het ’s avonds erg gezellig gehad.

Dag 8

De volgende ochtend begon vroeg. Want om zoveel mogelijk dieren te kunnen spotten moet je natuurlijk wel vroeg uit je nest. De helft van de groep ging eerst op bootsafari en de andere helft, waar ik bij hoorde, ging eerst op jeepsafari. We reden over een grote houten brug het park binnen en zijn daar de hele morgen geweest. We hebben vooral heel veel antilopen gezien, maar ook olifanten, apen en allerlei soorten vogels. Roel was met onze groep mee en aangezien hij zelf in Uganda al een tijdje jeepsafari’s had gegeven wist hij over bijna alle dieren wel iets te vertellen. En toen zag hij een Goedoe… Super enthousiast omdat hij die nog nooit had gezien stond Roel op in de Jeep en riep hij wat hij zag. En ja, dat vond de goedoe niet zo leuk, haha. Nog voordat we een goede foto konden nemen rende hij weg. Roel pech, goedoe weg, haha. Serieus, je had z’n gezicht moeten zien, hahahaha! Toen was het tijd om weer terug te gaan naar de Lodge voor de lunch en de bootsafari.   ’s Middags liepen we dus met diezelfde groep naar het water waar we eerder al op hadden gevaren naar het zwembad. Dit keer gingen we de andere kant op. Vanaf het water zagen we heel veel olifanten in groepen op het land staan, altijd met een heleboel witte vogels eromheen. Vaak konden we er ook erg dichtbij komen. Ook hebben we een aantal krokodillen gezien, kleintjes maar ook hele grote. Maar nog het allermeest zagen we hippo’s (= nijlpaarden dus, maar hippo’s klinkt leuker, haha). Het grootste deel van de tijd heb ik voor op de boot gezeten. Het was een super leuke safari! Ondertussen had de andere groep jammer genoeg minder geluk. Vijf minuten voordat zij met de groep de brug over zouden steken om het park met de jeep in te gaan, was de brug ingestort terwijl  er een vrachtwagen overheen wilde rijden. De chauffeur had gelukkig niets maar er liep wel een heleboel brandstof het water in. Het water, waarvan ook vele dieren in het wildpark drinken, en een eindje verderop ook mensen… De andere groep heeft toen dus een loopsafari gedaan omdat er geen andere ingang was voor het park. ’s Avonds hebben we met de hele groep de dag nagesproken en velen waren toch wel erg bedroefd dat de safari niet door had kunnen gaan. Roel en Mariët hadden daarom geregeld dat het de dag erna alsnog zou kunnen. De rivier was namelijk afgegraven waardoor de jeep er doorheen zou kunnen. De kerkdienst, waar we eigenlijk naartoe zouden gaan, ging dus niet door.

Dag 9

Vandaag zou de groep die gisteren niet op safari had gekund dus alsnog gaan. De anderen mochten uitslapen. Nu was is de dag ervoor al vroeg naar bed gegaan en dus ontbeet ik samen met de safarigroep. Toen bleek dat Susan, die eigenlijk mee zou gaan, zich echt niet goed voelde en niet mee wilde, vroegen ze mij of ik misschien nog een keer mee wilde. Dus ik, bofkont, mocht nog een keer mee op safari J. En wat ben ik blij dat ik mee ben gegaan want omdat het nog vroeger was dan de dag ervoor, hebben we ook veel meer dieren gezien! Ook een heleboel goedoes trouwens, had Roel eens even pech dat hij er dit keer niet bij was... Maar het was opnieuw dus echt een super gave safari! Bij de brug moesten we trouwens eerst uitstappen en het water oversteken en daarna volgde de jeep. Toen wij kwamen waren ze druk bezig de vrachtwagen uit het water te trekken. Naar hoe het eruitzag, leek het nog niet echt te lukken. Je zag de brandstoffen zo in het water liggen… Op de terugweg wilden we weer via de ingang bij de brug het park verlaten, maar omdat nu ook het afgegraven stuk rivier was versperd om de vrachtwagen uit het water te vissen, kon dat niet meer. We reden weer terug het park in tot we op een bepaald moment uit moesten stappen en te voet verder moesten. Ook op deze plek moesten we het riviertje eerst door. Iedereen behalve Marit en ik had dichte schoenen aan die liever niet nat mochten worden. Om de beurt tilden we dus iedereen op de rug naar de overkant wat opzich al een heel avontuur was, haha. Na een stukje lopen waren we alweer terug bij de lodge. We hebben toen onze spullen ingepakt om weer terug te gaan naar Paka. Daar hebben we alles weer achtergelaten en zijn we met mandjes tosti’s in de minibusjes naar het Zomba Plateau vertrokken. Op het Zomba Plateau hebben we een wandeling gemaakt naar de watervallen. Ik, klauteraar als ik ben, wilde er natuurlijk zo dicht mogelijk bij komen en heb m’n handen gewassen in de waterval zelf. Daarna kwamen we nog langs een aantal toeristische kraampjes op waar we onze eerste souvenirtjes konden kopen. Op terugweg in het busje kwamen we opnieuw langs het grote meer dat op het plateau ligt. Dit keer zijn we er even gestopt om te kijken. Het was echt heel erg mooi en het water was super helder. Daarna zijn we weer verder omlaag gereden. Terwijl je dan op de berg rijdt, kun je een heleboel andere bergen in de verte zien. Zo van boven zagen ze er echt sprookjesachtig uit. Het zijn geen bergen met spitse randen of hoeken ofzo, nee het zijn echt van die mooie afgeronde bergen. Heel mooi om te zien! Toen gingen we weer op naar huis, oftewel: op naar Pakachere.

Dag 10

Op de 10^e dag van de reis zijn we vertrokken naar Aïsha’s project, Chayof. Chayof is een project dat veel doet voor kleine kinderen, zoals het verzorgen van scholing. Maar ook is er bijvoorbeeld een girlsgroup waarin meisjes van ongeveer 15 jaar en ouder hun problemen kunnen bespreken en er gezamenlijk naar oplossingen wordt gezocht. Verder lopen er ook allemaal projecten vanuit Chayof in de community. Het was niet mogelijk om met de minibusjes bij Chayof te komen omdat het in de stad lag en het straatje met de bus niet te bereiken was. Toen we het laatste stukje met onze bagage moesten lopen, kwamen er ineens allemaal kindjes aangesneld om ons te helpen. Ze pakten de matrassen, kussens en zelfs onze backpacks, legden die op hun hoofd en brachten ze zo voor ons naar Chayof. Hoe lief! Toen we bij Chayof zelf aankwamen viel het me meteen op dat het er een stuk kleiner was dan bij Yodep. Ook wel logisch eigenlijk als je bedenkt dat Yodep aan de rand van een dorpje lag en Chayof midden in de stad. Maar veel plek om onze tenten op te zetten was er dus niet. Als oplossing waren er twee klaslokaaltjes leeggehaald waarin we onze tenten op konden zetten. Op de binnenplek pasten ook nog een paar tenten en zo was er uiteindelijk net genoeg plek voor iedereen. Toen we alles hadden opgebouwd, konden we beginnen met de eerste projecten. De groep werd opnieuw opgedeeld en ik ging met een paar anderen een dumpgat voor plastic uitgraven zodat dat plastic verbrand kon worden en er in het dumpgat weer plek was voor nieuw plastic. In mijn ogen was dit zo nutteloos als iets: eerst gooi je een gat vol met plastic en dan graaf je het vervolgens weer allemaal op om het te verbranden. Ik dacht: waarom zou je dan niet meteen het hele dumpgat in de fik steken? Of beter nog, waarom bewaar je het afval niet in emmers (vuilniszakken zijn te duur) om het vervolgens naar een grote gezamenlijke dumpplek te brengen, een beetje zoals je bij ons hier een vuilnisbelt hebt. Joy snapte mijn frustraties wel en hij legde uit dat hij zoiets als mijn laatste voorstel al vaker had voorgesteld bij de overheid. Hij was zelfs in de krant gekomen met zijn idee. Het probleem was echter dat hij natuurlijk niet in zijn eentje het verschil kon maken, ook anderen moesten in zijn idee meegaan. En daar was het dus misgelopen op den duur, erg zonde… Toen we al het plastic uit het gat hadden gegraven, gingen we weer terug naar Chayof. Daar hebben we rijst gegeten en toen iedereen klaar was begon de disco. Alle kinderen uit de buurt waren speciaal daarvoor naar Chayof gekomen. Ze dansten en ze sprongen en een voor een kwamen ze naar ons toe en wilden ze een handje om samen te dansen. Het was echt een leuke disco met goede Afrikaanse swingmuziek. Het is ook echt niet normaal hoe goed zelfs de kleinsten in Malawi al kunnen dansen! En ook de jongens hebben er echt losse heupjes zeg, daar kunnen ze hier nog wat van leren! Toen de disco ondertussen al meer dan drie uur aan de gang was, was iedereen van ons helemaal uitgeput. De kinderen bleven nog een hele tijd bij ons bij Chayof. Tot het donker werd, toen gingen ze langzaam aan op weg naar huis. Het rare is trouwens dat je overal kinderen ziet maar nergens ouders. Kinderen dwalen de hele dag een beetje rond, vaak met nog kleine broertjes of zusjes op de rug, en de ouders zijn nergens te bekennen. Kinderen zijn al heel vroeg volwassen volgens mij… Maar goed, toen alle kinderen naar huis waren, gingen we eten: opnieuw rijst, opnieuw bij kaarslicht. Daarna heb ik nog even snel in het donker mijn tanden gepoetst en ben ik opnieuw, verstandig als ik ben haha, op tijd mijn bedje ingekropen.

Dag 11

De tweede dag bij Chayof was jammer genoeg ook meteen de laatste. ’s Ochtends werden we opnieuw ingedeeld in groepjes. Degenen die nog ‘het fitst’ waren, en gelukkig hoorde ik daarbij, mochten voor twee oude dametjes de was gaan doen. Eerst liepen we drie kwartier (vandaar dus alleen de ‘fitsten’) naar het huis van de vrouwen toe. Daar maakten we kennis en namen we hun was mee naar het riviertje weer een kwartiertje wandelen verderop. In de rivier waren al meerdere vrouwen hun was aan het doen en ook wij konden nu aan de slag. Gelukkig was Aïsha ook meegegaan met ons want waar wij liepen te klunen om alles schoon te krijgen, was het voor haar een eitje. Ook mijn schoenen, die ondertussen heel vies waren geworden (een hint: de wc…), heeft Aïsha speciaal voor mij schoongemaakt, super lief van haar! Maar dat resulteerde er dus wel in dat mijn schoenen nog nat waren toen we terug gingen lopen en ik vond het zonde om ze weer aan te doen omdat ze dan weer helemaal vies zouden worden. Ik ben dus op z’n Afrikaans op blote voeten het hele stuk teruggelopen. Eerst naar de vrouwen, die ons super dankbaar waren en van alles van ons wilden weten, en daarna verder naar Chayof. Bij de oude mevrouwen hebben we trouwens ook even binnen mogen kijken in hun huis. Het huis leek van buiten in best goede staat en best groot maar eenmaal binnen bleek het in erg slechte staat en was de helft van de ruimte gewoon niet meer woonbaar. We mochten de vrouwen ook vragen stellen. Ze verstonden geen Engels dus gelukkig kon Aïsha alles over en weer vertalen. Toen we terug waren bij Chayof hebben we opnieuw rijst gegeten en daarna zijn we gaan kijken bij een toneelstuk dat de vrijwilligers bij Chayof uitvoerden. Omdat het in Chichewa was, konden we er niks van verstaan, maar dat was niet zo erg, het toneelstuk was immers bedoeld voor de Malawianen zelf. Het ging namelijk over hoe belangrijk school was, waarom het zo belangrijk was dat je je liet testen op HIV en meer van dat soort onderwerpen.  Er kwamen tijdens het toneelstuk, dat gewoon aan de zijkant van de weg werd gegeven, steeds meer mensen kijken. Het werd ook erg leuk gespeeld en veel mensen moesten hard lachen. Als wij dan weer eens niets van een grap snapten omdat we niet wisten wat er gezegd was, konden Joy en Aïsha hem gelukkig voor ons vertalen. Na het toneelstuk gingen we weer terug naar Chayof en daar stonden de kindjes ons alweer op te wachten. Ik was op dat moment echt té moe om nog met ze te spelen en de anderen bleken dat ook. De kindjes gingen naar huis en wij konden aan tafel. Rara wat we weer eens aten? Haha. Voorspelbaar. Na het eten, of ja tijdens het eten eigenlijk al, was het donker geworden en kwamen er steeds meer sterren aan de hemel te staan. Het was een prachtig gezicht! Zelfs de Melkweg kon je zien! Die avond heb ik twee vallende sterren gezien. Welterusten Malawi!

Dag 12

Vandaag was het alweer tijd om Chayof te verlaten. Onze laatste daagjes in Malawi zouden we namelijk door gaan brengen bij Cape McClear, het mooiste plekje (naar het schijnt) aan Lake Malawi. Toen we onze spullen in hadden gepakt hebben we afscheid genomen van iedereen bij Chayof en daarna hielpen de kinderen ons opnieuw bij het sjouwen van alle spullen naar de busjes. Daar gingen we dan, weg bij het laatste project, de laatste dagen van de reis alweer in zicht, op naar Lake Malawi. De rit van vijf uur ernaartoe was zeker niet te lang. Eerst had ik onderweg een tros bananen gekocht en die uitgedeeld en toen we dus weer onderweg waren kwam iemand met het plan om de bananenschil, die anders toch op straat gegooid zou worden, op de aanhangwagen van het busje proberen te gooien. Dus dat deden we, haha. Na een paar pogingen gooide Evi zelfs twee bananen raak, hahaha. Vervolgens hebben we de hele weg liedjes gezongen en ook Joy heeft voor ons getrommeld en een liedje gezongen in Chichewa. Voordat we het wisten waren we dus al bij Cape McClear en daar hebben we onze tentjes weer opgebouwd. Vervolgens zijn we even naar het toeristenmarktje in de buurt geweest en de rest van de middag hebben we heerlijk gerelaxt. Diezelfde avond nam ik voor het eerst in dagen een heerlijke warme (nou ja, lauw eigenlijk, maar dat was al heel wat) douche en voelde ik me eindelijk weer echt schoon.

Dag 13

Deze dag was echt super relax. ’s Ochtends konden we uitslapen, maar natuurlijk was ik net juist weer om 5 uur klaarwakker, haha. Om 6 uur ben ik dus toch maar opgestaan. Ik ritste mijn tentje open en het eerste wat ik zag was het meer. Mooier kun je niet wakker worden! Langzaam kwam ook de rest uit hun tent rollen en konden we ontbijten. Na een paar uurtjes lekker niks te hebben gedaan mochten we ’s middags het meer op. We maakten een boottochtje rondom een eilandje en we mochten zelfs even het eilandje op. Tijdens de boottocht hebben we veel fish eagles gezien. De guides die namelijk met ons mee waren gooiden zo nu en dan vis in het water en dan floten ze hard. Je hoefde vervolgens niet lang te wachten of een fish eagle dook omlaag en pakte de vis met zijn pootjes vast. In het water kon je aan de rand van het eiland ook hele mooie vissen zien zwemmen en op het eiland zelf liepen super mooie soort-van-salamandertjes (haha) rond die fel groen met fel geel en fel oranje waren. Echt hele mooie en jammer genoeg hele snelle beestjes: ik heb er geen foto van kunnen maken of ze hadden zich alweer onder een stuk rots verstopt… De rest van de boottocht heb ik veelal weer voorop gezeten. Toen we terug waren, zijn we nog een keer bij het toeristenmarktje geweest en de rest van de tijd heb ik op het strand gelegen. ’s Avonds na het eten zijn we met de hele groep op het strand gaan zitten en heeft Joy ons zijn levensverhaal verteld. Hij had in zijn leven heel wat meegemaakt en uiteindelijk heeft hij het superver geschopt. Joy heeft me echt geïnspireerd. Na Joys verhaal was iedereen onder de indruk van wat hij allemaal verteld had en toen was het dus hugging time. Die avond maakte ook echt duidelijk hoe een hechte groep we waren. Ik zag er toen al tegenop om een paar dagen later weer in het vliegtuig naar huis te moeten stappen.

Dag 14

De volgende dag heb ik uitgeslapen tot een uur of acht. Uitgeslapen?!? Zul je zeggen. Ja, uitgeslapen, want hier in Malawi krijg je vanzelf een heel ander ritme als de zon om vier uur/half 5 ’s ochtends alweer opkomt en ’s avonds om 6 uur alweer ondergaat. Dus, ik had uitgeslapen tot 8 uur en daarna hebben we ontbeten, de tenten ingepakt en nog even gerelaxt aan het meer. Daarna zijn we de busjes weer ingestapt, terug naar ons tweede thuis, Pakachere. ’s Avonds kwamen we aan bij Pakachere en hebben we in het nog-net-niet-donker onze tentjes voor de laatste keer opgezet, snik… Daarna hebben voor pizza gegeten. Ja, je hoort het echt goed: pizza! Ook in Malawi weten ze die te maken, haha. Die avond zaten we voor de laatste keer (snik…) bij Pakachere rondom het kampvuur en het was weer een super gezellige avond, echt een toffe afsluiter van een tof avontuur. We speelden het weerwolvenspel  en zongen vervolgens de rest van de avond tot in de nacht liedjes. Daarna kroop ik voor de laatste keer (snik…) onder de Afrikaanse sterrenhemel mijn bedje in.

Dag 15

Voordat we deze dag weer terug zouden vliegen naar Nederland hadden we eerst nog even de tijd om voor de laatste keer (snik…) nog even de stad in te gaan. Met ongeveer de helft van de groep liepen we naar een winkel met alleen maar chitenjes. Ze hadden ze werkelijk in alle soorten en maten. Daarna gingen we weer terug naar Paka en was het tijd om afscheid te nemen… Nadat we iedereen bij Pakachere hadden bedankt, liepen we naar de busjes en reden we naar het vliegveld. Onderweg zagen we nog iets heel aparts: een mini windhoosje dat vanalles de lucht in blies op misschien 50 meter afstand van ons vandaan. Ook moest er onderweg nog een keer gestopt worden om de accu’s van de busjes te verwisselen omdat eentje het niet meer deed. Iets later kwamen we op het vliegveld en namen we ook afscheid van Joy en Aïsha, die de hele reis met ons mee waren geweest. Op dat moment begon het besef dat we weer teruggingen pas echt te komen en ik baalde als een stekker. Wat waren die twee weken snel voorbij gevlogen, veel te snel. We moesten vervolgens door de douane en pas daarna mochten we onze tassen laten wrappen. Dat was best bewonderenswaardig aangezien je je tas alleen kon laten wrappen nog vóór de douane. Toen we door de douane heen waren, moesten we dus weer terug voor onze tassen en daarna opnieuw door de douane, logica haha… Vervolgens gingen we in de rij staan om in te checken. En hoewel er vanaf het vliegveld per dag maar twee vliegtuigen vertrokken, stonden we meer dan een uur in de rij, haha. Na een tijdje liepen we dan eindelijk naar het vliegtuig. Dag Malawi, here we go… Na 6 uur in het vliegtuig te hebben gezeten naast aan de ene kant een Indiase buurman die onderzoek bleek te hebben gedaan in Malawi en aan de andere kant een man uit Tanzania die kennelijk een eigen autobedrijf had, waren we aangekomen in Ethiopië. Daar moesten we een paar uurtjes wachten om vervolgens weer over te stappen naar het laatste vliegtuig. Ik vergeet nooit meer dat we in de rij stonden in Ethiopië bij de douane en dat we tussen alle mensen in samen liedjes gingen zingen. Het was zo gaaf hoe iedereen ons aan stond te kijken en veel mensen leken het best leuk te vinden. Toen ik bij de meneer van de douane kwam, zei hij lachend: “So you are that singing group? You made my day!” Hoe leuk is dat, haha!!!

Dag 16

Na een slapeloze nacht in het vliegtuig, dit keer zaten we gelukkig wel allemaal bij elkaar, kwamen we om ongeveer 9 uur ’s ochtends weer aan op Brussels Airport. Toen we alle bagage hadden verzameld hebben we alvast afscheid genomen omdat we daar waarschijnlijk niet meer aan toe zouden komen zo gauw iedereen weer bij zijn ouders was. Na de hele groep te hebben geknuffeld en nog één laatste groepsknuffel te hebben gehad, liepen we verder en zagen we, toen we achter het scherm uit kwamen gelopen, een hele groep mensen staan wachten, allemaal gekomen voor ons. Ik moest even zoeken en toen had ik papa en mama ook gevonden. Home sweet home…

Malawi, you were AMAZING! I’m really going to miss you…

Dus dit was mijn verhaal. Ik weet het, het is een laaaang verhaal, haha. En als je dit hier nog leest dan ben je al een heel eind gekomen en dan hoop ik dat het het lezen waard was. Als je dit leest ben jij waarschijnlijk een van de mensen, zonder wie ik deze reis nooit had kunnen maken. Iemand die mij gesponsord of geholpen heeft om dit te kunnen bereiken. En ik ben je zooo dankbaar! Het was de reis van mijn leven! Enkele van de projecten waar ik ben geweest, wil ik graag nog extra sponsoren en dat ga ik ook zeker doen! Mocht je dus ooit ook nog bij willen dragen aan een project, dan kan dat altijd via mij, dan zorg ik dat het via BeMore op de juiste plek terecht komt. Je kunt natuurlijk ook direct via BeMore een project sponsoren!

Een mooie afsluiter vind ik toch wel het volkslied van Malawi. Dat hebben we tijdens de reis heel vaak gehoord en zelf ook veel gezongen. Voor Malawianen is het volkslied erg belangrijk. Het klinkt dan ook echt super mooi als ze het zo uit het niets meerstemmig voor je gaan zingen! (YouTube tip!)

O god bless our land of Malawi

Keep it a land of peace

Put down each and every enemy

Hunger disease envy

Join together our hearts as one

That we’ll be free from fear

Bless our leaders each and everyone

And mother Malawi

Thank you Joy, for everything. For sharing your story, for telling us we should follow our own hearts instead of another one’s, for being the best alive teddy bear I’ve ever had, but especially for inspiring us all. I’ll never forget you saying to us repeatedly we are the leaders of today and tomorrow. I promise you I’ll try to be the best leader I can.

Zikomo Kwambiri Aïsha, for everything too. For learning me how to play bawo, for answering all the questions I had, for learning me some words in Chichewa and for being there the entire time. I know you are very dedicated to your project Chayof and that is really amazing. I hope to come back once and see you again.

Roel, heel erg bedankt voor alles! Voor het zijn van de superzorgzame en af en toe ook strenge groepspapa, voor het showen van je geweldige dansmoves, het vertellen over alle dieren in het wildpark en vooral voor alle gezelligheid. Je hebt beloofd dat we je volgend jaar op mogen komen zoeken in Uganda, daar hou ik je aan!

En als laatst, heel erg bedankt Mariët voor alles! Waar Roel de groepspapa was, was jij de groepsmama. Degene die ons altijd opnieuw weer herinnerde aan onze malariapillen, degene die echt gewoon letterlijke vertalingen wist te geven van wat er daarvoor in het Engels gezegd was, en vooral degene die altijd open stond voor een knuffel, haha. Bedankt! Hoe jij een liedje in Chichewa mee kan zingen is trouwens echt abnormaal, respect haha.

I like looking at the sun, because even though we live in completely different worlds, it’s the one thing we’ll always share.  Amy

Gisteren was het dan: de Culturele avond van de onderbouw bij ons op school. Ik had zo'n grote vooraad meegenomen dit keer dat ik ook aardig wat weer mee naar huis kon nemen. Maar ach, had ik er zelf ook nog een paar en de volgende dag op school in de pauze vond volgens mij ook niemand het erg dat ze over waren (SMULLEN) haha.  De prijsvraag die ik had bedacht is gewonnen door Lisa van Vliet, een vriendin van mij op school. Als "prijs" heb ik haar natuurlijk, je raadt het al, op appelflappen getracteerd!

Van top tot teen vrolijk ben ik vandaag vanuit school naar huis gefietst. Niet dat het hoogtepunt van de dag het naar school gaan was hoor (!) haha. Laat ik het anders zeggen: vanaf Sint Anthonis naar huis kon mijn dag niet meer stuk. Snap je het nu? ... ach, dat hoeft ook niet. Ik zal je alles in tot in de details gaan vertellen!

Het was een hele mooie, warme, zonnige (NIET gelogen!!!) dag toen ik na school op de fiets stapte om naar huis te gaan. Ik was Sint Anthonis al voorbij voordat ik er erg in had. Op een onverwacht helder moment bedacht ik me dat ik iets vergeten was... Ik stak de weg over, draaide om en fietste terug. 

Alsnog aangekomen bij waar ik heen wilde, zette ik mijn fiets op slot en liep ik naar binnen. Boven het gebouw stond een groot bord. In koeienletters stond daarop geschreven: EMTÉ. Rara waar ik was ;). 

Allemaal leuk en aardig wat hier boven staat, maar ben je ook al een beetje benieuwd waar dit echt over gaat?...

Ik stond in de winkel en keek om me heen. Dit had ik al een paar keer eerder gedaan dus ik wist precies (maar niet heus ;) haha ) waar ik heen moest. Nadat ik een paar schappen zowat leeg had gehaald en vanalles in m'n mandje had gestopt, kwam uiteindelijk m'n Hollandse mond toch érg goed van pas! Nu had ik alles bijeen. Op naar de kassa! 

Het viel niet mee om alles mee naar huis te krijgen. Nog voordat ik goed en wel op m'n fiets zat, ben ik alweer een keer terug naar binnen geweest om naar nog een GROTE stevige tas te vragen. Met in totaal 5 tassen bagage (inclusief school- en gymtas) deed ik een eerste poging om naar huis te fietsen. 

Onderweg op de fiets was het echt GEWELDIG grappig! Nog nooit in m'n leven ben ik in een half uur tijd zo vaak aangestaard. Vanaf het moment dat ik wegfietste bij de winkel had er een huge big smile op m'n gezicht gestaan en als ik eerlijk ben weet ik niet of het was van schaamte of van lolligheid. Door alle tassen leek mijn fiets zich verstopt te hebben. Mensen die voorbij kwamen schoten in de lach en sommige vroegen op een ironische toon: "Lukt het?" Waarop ik overvrolijk antwoordde: "Ja, hoor" en waarbij ik, terwijl ik het zei, zelf ook in de lach schoot. 

Eindelijk thuis, na een aantal keer stoppen om het gewicht te herverdelen, tassen van scheuren te weerhouden en m'n mobiel op te nemen, kon ik het niet laten om een paar foto's te maken van mijn prachtige volbeladen fiets (-1 tas want dan viel m'n fiets om... hahaha). 

Ennnnn.... Ja hoor: Er valt hier iets te winnen!

Heb je enig idee wat ik bij de Emté heb gehaald? Like dan dit blogbericht en plaats (via facebook) onder het bericht wat je denkt. Voor degene die het als eerste raadt, heb ik een leuke verassing!!! 

O en trouwens... Ik geef je één tip: het zou goed eens kunnen dat ik binnenkort weer een heleboel geld erbij heb gesprokkeld voor Malawi!

Overvrolijke groetjes!

Amy

Gisteren heb ik de groep weer gezien! We waren met 13 man en het was echt super gezellig! Toen ik per toeval het hoofdkantoor van Worldmapping herkende waar we op dat moment langsop liepen, hebben we daar aangebeld en zijn we met z'n allen naar binnen gegaan. Dat was wel echt heel grappig. We mochten van Michel (algemeen directeur) en Maike zelfs daar blijven picknicken, want dat was ons oorspronkelijke plan en iedereen had dus lekkers meegenomen. Echt heel erg leuk was het! Pas daarna zijn we naar het park gegaan, hahaha, en daar hebben we leuke groepsfoto's gemaakt. Een aantal is toen met de trein terug naar huis gegaan en ik ben samen met Lonneke, Elles, Veerle, Mieke en Tijs nog even Nijmegen in gegaan. We hebben (natuurlijk) gegeten bij de mac :). Daarna hebben Mieke en ik zelf ook de trein terug genomen. Het was het SUPER! Ik zou zeggen: "volgende week weer!"

Vorige week heb ik dan eindelijk alle statiegeldbonnetjes in de Emté die mensen mij daar konden sponsoren ingeleverd. Nadat ik bij de Emté 2 maanden achter elkaar actie mocht voeren ben ik met een mooi bedrag weer naar huis gegaan! Alweer een stapje dichterbij Malawi! Ondertussen is het trouwens al meer dan een jaar geleden dat ik begon aan dit avontuur! En met nog een jaar te gaan, komt het helemaal goed!!!

Doordat ik vorige week toetsweek had (druk druk druk !!!), heeft dit berichtje even op zich laten wachten maar nu komt het! Een paar weken geleden kwam er voor de afwisseling een keer geen post voor pap of mam maar voor mij binnen. Ik was eigenlijk wel heel nieuwsgierig dus nog voordat ik binnen was had ik de envelop al open gemaakt :). Daphne van Grunsven, die eerder al een berichtje had achtergelaten op deze site, had me een kaart met daarbij Malawisch geld (de Kwacha is in Malawi de munteenheid) en een boekje over de taal in Malawi: Chichewa, gestuurd. Echt super gaaf! Ik vond het vooral leuk dat dat geld al in Malawi is geweest en ook dus daadwerkelijk door de mensen daar is gebruikt. Het is grappig dat het geld al zo veel van Malawi heeft 'gezien' en ik ben eigenlijk best benieuwd waar het wel niet allemaal is geweest. Het boekje over chichewa komt volgens mij ook echt uit Malawi zelf. Ik wil Daphne graag héél erg bedanken en ik heb afgesproken dat ik en Mieke nog een keer langs komen om foto's te kijken en verhalen te horen. Want Daphne heeft zelf in Malawi gewoond, hoe gaaf!!!

Ondertussen zijn er al 15 aanmeldingen voor onze groep! We zijn hoofdzakelijk met meiden maar gelukkig hebben we ook 2 jongens erbij! Ik heb een héle leuke gezellige groep die alleen maar groter wordt. Ondertussen bestaat onze groep uit: Tijs, Lonneke, Renske, Elles, Sterre, Menne, Francesca, Maxime, Neisha, Selva, Sophie, Veerle en natuurlijk Mieke en ik! Nog meer dan 1,5 jaar te gaan en er is nog maar plek voor 5 man! Het gaat dus echt super snel!!

Ik ben gisteren trouwens ook nog even naar de Emté geweest en rara... DE STATIEGELDBOX MAG NOG EEN MAAND LANGER BLIJVEN STAAN!!! Daar ben ik echt héél blij mee want ik denk dat er tijdens de carnaval nog flink wat bonnetjes bij zullen komen. Ik heb de inhoud tot nu toe nog niet gezien, maar ik ben er wel héél benieuwd naar. Begin April zal ik het weten!! Spannend!

Gisteren ben ik samen met Lonneke, Elles, Tijs en Mieke naar het Triavium in Nijmegen geweest. In totaal zijn we al met z'n 9en in de groep maar sommigen konden jammer genoeg die dag niet: zij waren pas later bij de groep gekomen en toen hadden we al een datum geprikt (waarop ze dus niet konden)... Jammer maar helaas. In ieder geval, we zijn dus met z'n 5en gaan schaatsen en het was super gezellig! Natuurlijk hebben we veel foto's gemaakt maar vooral toch echt veel lol gehad. De winkelkarretjesrace was ook heel grappig en heeft voor leuke beelden gezorgd!!! En hoe kun je een dag ook beter afsluiten dan bij de Mac! "Volgende week weer!" zeiden we tegen elkaar voor de grap. Hopelijk spreken we snel nog een keer af, en dan natuurlijk ook met alle anderen!

Ik vond het in ieder geval suuuuper leuk!!!

Afgelopen donderdag mocht ik appelflappen en armbandjes verkopen op het Elzendaalcollege in Gennep. Met een stuk of 7 tassen bij heeft mama mij naar Boxmeer gebracht. Daar kon ik mijn slaapspullen en boeken voor vrijdag (wordt vervolgd!) in de lerarenkamer neerleggen en dat scheelde me al 3 tassen. Vervolgens ben ik met de rector van onze school, meneer Marsmans, naar Gennep gereden. Toen we er waren heb ik van hem ook eerst een rondleiding door de school gekregen. Elzendaal Gennep, is in tegenstelling tot Elzendaal Boxmeer, erg praktijkgericht. Ik vond het een héle mooie levendige school. O ja, van tevoren mocht ik ook nog eens mee-eten met alle leraren die hielpen op de opendag. Daarna heb ik een mooi plekje gekregen om mijn appelflappen en armbandjes te verkopen. Het was een super leuke en vooral héle gezellige avond! Ik stond namelijk in de buurt van de informatiebalie over de leerlingklankbordgroep (medezeggenschap door leerlingen op school) en een paar leerlingen (Amber, John en Kayla) van deze groep waren er ook. Van tevoren kende ik helemaal niemand maar dat duurde dus niet lang!! John kwam op een gegeven moment zelfs naar mij toe want hij wilde de school rond met een mand met appelflappen. Toen hij terug kwam waren ze allemaal verkocht. Vervolgens heeft hij dus een nieuwe mand gepakt en is hij nóg een keer de school rond gegaan met Amber. Hoe lief van hen!!!!! Natuurlijk hebben we nummers uitgewisseld. Uiteindelijk had ik dus, met behulp van de directeur van Gennep die er meer dan 40 kocht, al mijn appelflappen verkocht! En rara hoeveel er in totaal dus zijn verkocht: 150!!!!!!!! Ik had ook nog een stuk of 30/40 armbandjes bij en rara hoeveel ik er aan het einde van de avond nog overhad: MAAR 4!!!!!!!! Ik heb dus weer een hééél mooi bedrag opgehaald waar in Malawi erg veel goeds mee kan worden gedaan en daar ben ik ook hééééééél blij mee! (Lang leve de uitroeptekens ;}) 

Na het Open Huis ben ik door een hele aardige mevrouw (van wie STOMME IK de naam weer ben vergeten... stom stom stom) weer terug gebracht naar Boxmeer, naar school. Het was namelijk Tighten Your Belt (24 uur niks eten) voor KisoBOKa. KisoBOKa is een organisatie in Uganda van twee mannen uit Boxmeer. Ondertussen wonen zijn ook al een lange tijd in Uganda. Hun doel is het verbeteren van de barre omstandigheden in Uganda: www.kisoboka.nl. Wij, als school, hebben geld ingezameld voor de inventaris van het nieuwe weeshuis dat er gebouwd is. Dat is goed gelukt want het totaalbedrag was meer dan 1500 euro! Ik en een aantal anderen hebben daarom dus 24 uur gevast. Vrijdag om 19:00 uur mocht ik weer eten en dat was een groot feest. Het was echt super gezellig en volgend jaar ga ik gewoon weer meedoen!!! Bij KisoBOKa is het ook mogelijk om naar Uganda te gaan om te helpen, dus daar zal ik nog eens goed naar gaan kijken. 

Dit blog was dus deels even iets anders als een actie voor Malawi maar ook zéker héél erg de moeite waard. Alles voor het goede doel!

Liefs Amy

Afgelopen dinsdag en woensdag stond ik op school om armbandjes en appelflappen te verkopen. In eerste instantie zou ik alleen maar armbandjes verkopen maar toen ik hoorde dat er die avond niks lekkers te koop was heb ik gevraagd of ik dat mocht doen. Gelukkig mocht dat! Maandagmiddag en dinsdagmiddag heb ik dus nonstop appelflappen gebakken met als resultaat dat ik er dinsdag 50 kon verkopen. Op de avond zelf mocht ik net voor de pauze even over mezelf, dus over Malawi, vertellen en in de pauze zelf konden mensen bij mijn 'kraampje' langskomen. Toen het pauze was, stond er al gauw een hele rij en voordat ik het wist waren alle appelflappen verkocht. Ook van m'n armbandjes heb ik een heel aantal verkocht. De hele avond was super, en wat zijn er veel muzikale leerlingen bij ons op school! Toen ik thuis kwam ben ik meteen weer aan de bak (letterlijk ;)) gegaan waardoor er om 01:30 uur weer 50 appelflappen af waren. Woensdag na school, ik was pas om 16 uur uit, heb ik ook nog 50 appelflappen gemaakt waarna ik meteen weer door kon naar school. Ook die avond heb ik al m'n flappen verkocht! Bovendien is mijn aantal armbandjes zeker gehalveerd waar ik ook héééél blij mee was!! De culturele avond is een super gezellige avond vol muziek, dans en dit keer ook dicht (over pesten). Het is écht aan te bevelen om de volgende keer eens langs te komen. En ik, mij zie je er dan zeker ook!