Mensen die je aanstaren tot ze je niet meer kunnen zien, I love it!

Van top tot teen vrolijk ben ik vandaag vanuit school naar huis gefietst. Niet dat het hoogtepunt van de dag het naar school gaan was hoor (!) haha. Laat ik het anders zeggen: vanaf Sint Anthonis naar huis kon mijn dag niet meer stuk. Snap je het nu? ... ach, dat hoeft ook niet. Ik zal je alles in tot in de details gaan vertellen!

Het was een hele mooie, warme, zonnige (NIET gelogen!!!) dag toen ik na school op de fiets stapte om naar huis te gaan. Ik was Sint Anthonis al voorbij voordat ik er erg in had. Op een onverwacht helder moment bedacht ik me dat ik iets vergeten was... Ik stak de weg over, draaide om en fietste terug. 

Alsnog aangekomen bij waar ik heen wilde, zette ik mijn fiets op slot en liep ik naar binnen. Boven het gebouw stond een groot bord. In koeienletters stond daarop geschreven: EMTÉ. Rara waar ik was ;). 

Allemaal leuk en aardig wat hier boven staat, maar ben je ook al een beetje benieuwd waar dit echt over gaat?...

Ik stond in de winkel en keek om me heen. Dit had ik al een paar keer eerder gedaan dus ik wist precies (maar niet heus ;) haha ) waar ik heen moest. Nadat ik een paar schappen zowat leeg had gehaald en vanalles in m'n mandje had gestopt, kwam uiteindelijk m'n Hollandse mond toch érg goed van pas! Nu had ik alles bijeen. Op naar de kassa! 

Het viel niet mee om alles mee naar huis te krijgen. Nog voordat ik goed en wel op m'n fiets zat, ben ik alweer een keer terug naar binnen geweest om naar nog een GROTE stevige tas te vragen. Met in totaal 5 tassen bagage (inclusief school- en gymtas) deed ik een eerste poging om naar huis te fietsen. 

Onderweg op de fiets was het echt GEWELDIG grappig! Nog nooit in m'n leven ben ik in een half uur tijd zo vaak aangestaard. Vanaf het moment dat ik wegfietste bij de winkel had er een huge big smile op m'n gezicht gestaan en als ik eerlijk ben weet ik niet of het was van schaamte of van lolligheid. Door alle tassen leek mijn fiets zich verstopt te hebben. Mensen die voorbij kwamen schoten in de lach en sommige vroegen op een ironische toon: "Lukt het?" Waarop ik overvrolijk antwoordde: "Ja, hoor" en waarbij ik, terwijl ik het zei, zelf ook in de lach schoot. 

Eindelijk thuis, na een aantal keer stoppen om het gewicht te herverdelen, tassen van scheuren te weerhouden en m'n mobiel op te nemen, kon ik het niet laten om een paar foto's te maken van mijn prachtige volbeladen fiets (-1 tas want dan viel m'n fiets om... hahaha). 

Ennnnn.... Ja hoor: Er valt hier iets te winnen!

Heb je enig idee wat ik bij de Emté heb gehaald? Like dan dit blogbericht en plaats (via facebook) onder het bericht wat je denkt. Voor degene die het als eerste raadt, heb ik een leuke verassing!!! 

O en trouwens... Ik geef je één tip: het zou goed eens kunnen dat ik binnenkort weer een heleboel geld erbij heb gesprokkeld voor Malawi!

Overvrolijke groetjes!

Amy